In het najaar van 2003 werd door Phons Bakx
een radio-documentaire samengesteld over de legendarische kunstenaar
Dolf Jaspers (1933-1976)
Aan de rand van vergetelheid, nog binnen de levende herinnering.




Deze kunstenaar werd in Amsterdam geboren uit een Nederlandse moeder en een Oost-Friese (D) vader. Hij groeide op in de Amsterdamse volksbuurt De Pijp en leerde op jonge leeftijd het vak van brouwersknecht, smid en lasser. Zijn wens op jonge leeftijd was schilderen. In 1961 verlaat hij de stad voorgoed en trekt samen met zijn eerste vrouw naar het platteland in (Zeeuws-)Vlaanderen: eerst belanden ze in Assenede (B), daarna in het open veld van de Clarapolder (IJzendijke) en tenslotte betrekken ze het oude stadhuis aan de Markt in IJzendijke.

 


De stijl die Dolf Jaspers altijd heeft gehanteerd stemt volledig overeen met het expressionisme en werd door hem altijd in een ambachtelijke vorm uitgeoefend. Zijn techniek bestond voornamelijk uit olieverf op doek, etsen met de droge naald, houtgravures en tekeningen met rietpen in Oostindische inkt. De olieverven mengde hij zelf altijd aan uit poederpigmenten met lijnolie. Tussen 1959 en 1976 exposeerde hij 33 maal in diverse galerieën in Nederland en België.
Hij ontving doorgaans altijd lovende kritieken over zijn werk.
Kies: documentaire vervolg tekst zelfportret recensies over zijn werk

 

 

 

 

 

 

 

 

JASPERS, Dolf (geboren: Rudolf)

een ruig expressionistisch natuurtalent

geboren: Amsterdam 13.01.1933 - overleden: Sluiskil 21.12.1976
kunstschilder, tekenaar, etser, houtsnijder
opgeleid voor bankwerker en smid / gedeeltelijk opgeleid op avond-Kunstnijverheidschool in Amsterdam, eigenlijk volledig autodidact.

Dolf Jaspers schilderde en tekende landschappen, stillevens, naakten, portretten, zelfportretten in een uitgesproken expressionistische stijl en in een kleurrijk coloriet. Later in zijn leven veel somberder. - Dolf Jaspers was lid van "De Onafhankelijken" in Amsterdam, de BBK in Middelburg en de "Open Kring" in Gent.

Publicist Phons Bakx heeft (als 16-jarige student) in 1972
Dolf Jaspers enkele malen in Oostburg persoonlijk ontmoet.

vroegere recensies over zijn werk

 

 

 

 

 

 

 

 

 

a u d i o A u d i o D O C U M E N T A I R E A u d i o a u d i o

 

De radio-/audio-documentaire draagt als titel
Aan de rand van vergetelheid, nog binnen de levende herinnering. Wie was Dolf Jaspers?

De documentaire duurt in totaal ± 108 minuten. Het postuum audio-portret werd samengesteld aan de hand van ontmoetingen en gesprekken met familieleden, vrienden en bewonderaars van Jaspers' expressionistische werken.

aanklikken

 

 

 

i n h o u d

De documentaire werd op 25 en 26 december 2003
uitgezonden op Omroep Zeeland

Eerste aflevering : 25 december 2003

1. Introductie - 2. Eerste ontmoeting bij Herman IJzerbaert, Amsterdam : Jos Kraay - 3. Dolf's intrek op Hollekensdijk Assenede : Pim de Rudder - 4. Dolf zien werken : Harry Visser, Jos Kraay, Adrie Rijk, Pim de Rudder, Clara de Jong - 5. Schilderwerken Dolf : dr. André Lievens, Emmy Lievens-Thomaes - 6. "Aarde" (poëzie "De 4 Elementen") Fernand Handtpoorter - 7. Schilderij Christus-figuur te Hoofdplaat : Nico Out, Jef van Parijs, dr André Lievens, Emmy Lievens-Thomaes, Rik Ricourt - 8. Interview met Dolf Jaspers (1968): fragment Regiovizier AVRO televisie - 9. Contact met Dolf : Lotte Jaspers, Jef van Parijs, André Verheijen, Ernest Joachim -10. "Water" (poëzie "De 4 Elementen") Fernand Handtpoorter - 11. Dolf vernietigt eigen schilderijen : Adrie Rijk


Tweede aflevering : 26 december 2003

1. Introductie - 2. Gezinsleven : Lotte Jaspers, Jos Kraay - 3. Oorlogsexecutie Weteringplantsoen : Clara de Jong, Jos Kraay - 4. "Lucht" (poëzie "De 4 Elementen") Fernand Handtpoorter - 5. Ervaringen met Dolf : dr. Willy de Groote, Fernand Handtpoorter, Gérard Goossens, Rik Ricourt, Jef van Parijs (gedicht) - 6. BKR-depot Oostburg : Moniek Martens, Guus de Rooij, Eric van Hengel - 7. Uitleen Jasper's werk en taxaties : John Bolsius, Moniek Martens - 8. Vergelijkingen met Vincent van Gogh : Nico Out - 9. Aquarellen van Dolf : emer. prof. Julien Quackelbeen - 10. "Vuur" (poëzie "De 4 Elementen") Fernand Handtpoorter - 11. Breuk met Dolf/ begraafplaats IJzendijke : dr. André Lievens, Emmy Lievens-Thomaes - 12. De Handen van Dolf Jaspers : Pim de Rudder, Lotte Jaspers, Ernest Joachim, Jef van Parijs


interviews, samenstelling: Phons Bakx / presentatie: Greet de Jonge, Phons Bakx - assistentie: Tonnie Kostermans

Greet de Jonge

- - - - - vroegere recensies over zijn werk

 

 

 

 

 

 

r e c e n s i e 1

 

 

r e c e n s i e 2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 r e c e n s i e 1.

"De jeugdige Amsterdammer Dolf Jaspers moet wel over een gave en grote kunstenaarspersoonlijkheid beschikken... ", zo stelt een kunstrecensist in de Nieuwe Haagse Courant van 27 april 1963 "... want hij verwisselde het exacte academisme volledig voor zijn eigen vrije visie en opvattingen. Hier is meer voor nodig dan men op het eerste gezicht zou veronderstellen. Bepaalde onderdelen moest hij zich afleren, en dit vereist durf en inspanning, maar bovenal een oorspronkelijke en vrije geest."

"Evenals zijn eminente voorgangers werd Dolf Jaspers gegrepen door het machtige brok natuur dat Oost-Vlaanderen en Zeeuws-Vlaanderen rijk is. Dat hij nochtans niet uitgroeide tot een slaafse epigoon pleit eens te meer voor zijn individualiteit. Hij voelt zich in het landschap volstrekt thuis. Hij proeft als het ware de klei en hij vereenzelvigt zich met hetgeen hem omringt. Ofschoon hij de figuren bewust uit zijn landschappen weert, kan men via hem invoelen hoe de autochtone bevolking daar moet zwoegen en ploeteren in het dagelijks bestaan. Dit alles - en nog veel meer - laat hij in zijn kunst voelen zonder er behoefte aan te hebben het precieser te visualiseren. Het is een kunstvorm die doortrokken schijnt van een grote en sterke adem. In ferme, forse kleurvlakken duidt hij een boom, een stuk grond of een tafereel aan, op een manier die meer de samenstelling der dingen wenst weer te geven dan de eenmaligheid ervan. Jaspers’ kleurstelling is getemperd tot op het sombere af, en wekt zelfs een enkele keer de herkenning op aan de bestorven tinten in antieke wandtapijten.

Het onderwerp heeft Jaspers zo te pakken dat hij in feite tot weinig variatie komt. In vele gevallen zou dit tot een zekere monotomie kunnen leiden, maar deze kunstenaar weet zich ook hiervan glansrijk te vrijwaren. Een paar naakten en een zelfportret laten een andere kant van zijn kunnen zien, en maken de wens los in de toekomst wat meer portretten van zijn hand te mogen zien. Het schilderen van de mens zal hem nopen tot een strengere discipline die hem er tevens voor zal behoeden dat het allemaal te vlot uit de hand gaat stromen. Zou hij zich voortaan te veel en te eenzijdig tot het landschap richten dan is dit gevaar zeker niet denkbeeldig, en dat zou zonde en jammer zijn van zijn ongerepte en zonneklare aanleg. " < naar recensie 2

 

 

 

 

R e c e n s i e 2.


Naar aanleiding van een expositie in Kunstzaal Pijnenborg te Eindhoven eind 1962, schreef de Nieuwe Eindhovense Courant over de 29-jarige Dolf Jaspers dat als hij 50 jaar eerder had geleefd, "men in hem met glorie een Zeeuws-Vlaamse Permeke had kunnen begroeten. Nu staat zijn werk vreemd in de tijd. Het is mooi als een oude olielamp". "De geschilderde landschapstukken van Jaspers zijn bijna genant van goedgelovigheid en enthousiasme. Zijn doeken zijn vet als klei, goed gemest en ruig geploegd. Het zijn sappig vertelde verhalen met hier en daar een Vlaams accent, soms een restantje Amsterdam. Het is het geluk van Dolf Jaspers dat hij nog zo hardop en breedvoerig durft te vertellen van wat hem allemaal boeit in dat land en zijn mensen. Schaamteloos schildert hij huizen, bomen, luchten en grote naakten. Hij beschikt nog over een ouderwets geloof - zijn coloriet is zwaar."<<